چیستی «تئاتر نوجوان» و اهمیت «دوران نوجوانی»

در درجه اول باید اشاره کنم که دوران نوجوانی از سنین ۱۱ تا ۲۰ سالگی را شامل می شود. حتی برخی کارشناسان آن را به دو دوره نوجوانی اول (۱۱ تا ۱۴ سال) و نوجوانی دوم (۱۵ تا ۲۰ سال) تقسیم کرده اند، هرچند تعریف سنین نوجوانی نیز همچون دوران خردسالی و کودکی این روزها تغییر یافته است. اما آنچه مهم است اهمیت این دوران کوتاه است که شخص از کودکی جدا شده و به پا سنین مهمی می گذارد که با تغییرات هورمونی، بلوغ و حتی تغییراتی در احساسات و عواطف همراه است و جنسیت برایش معنای جدید پیدا می کند. فرد نوجوان می پندارد بزرگ شده است و همه چیز را می داند. بدین جهت است که تکه کلام اکثر افراد نوجوان ـ خودم می دانم ـ است. در این دوران می طلبد ما بزرگترها با صبوری و تحمل بیشتری با آنها برخورد کنیم و حتی از بسیاری موارد چشم پوشی کنیم. حال سوال این است که تئاتر به عنوان یک ابزار آموزشی مهم آیا می تواند نقشی در تربیت و گذار از این سن پرتنش برای نوجوانان و حتی والدین داشته باشد؟ من به عنوان یک کارگردان تئاتر که سالیانی است با بچه ها کار می کنم و همچنین یک پدر که دختری نوجوان دارم، باید بگویم جواب مثبت است. قطعا تئاتر می تواند چه به عنوان یک سرگرمی و چه به عنوان یک فعالیت تربیت و تاثیرگذار برای بچه ها نقش مهمی ایفا کند. من در پنج نمایش قبلی خودم (اجازه، ما نخوندیم، در غیر این صورت، وقتی ما نیستیم، درِگوشی و اتفاقات عجیب شانزده سالگی) که همگی با، برای و درباره نوجوانان بود به خوبی دریافتم که تئاتر هم برای آنها فرح بخش است و هم یک مفر. به این معنی که می تواند در برون ریزی احساسات و گذران زمان های عصبی و روحی آنها مهم باشد و هم به عنوان درس، یک کلاس ویژه و مهارت محور آموزش دهنده مسائل مهمی در زندگی قشر نوجوان باشد. قشری که به زودی و به سرعت به سن نوجوانی می رسند. انتخاب رشته می کنند و به دانشگاه می روند و باید ورودشان به سن جوانی با شادابی و سرزندگی باشد. بنابراین تئاتر می تواند برای آنها یاریگر، سرگرم کننده، روحیه بخش و حتی یک دوست صمیمی باشد. امیدوارم تئاتر نوجوان جدی تر گرفته شود و به نیاز بچه ها در سن نوجوانی به چنین وسیله ای بیشتر واقف شویم.

متشکرم که خواندید. داود زارع